De herkenbaarheid achter het clownsmasker

“Hey Roel! Wij hebben u precies lang niet gezien seg? Hoe gaat het?” “Gho ja, beter en beter. Ik heb een kleine vier maanden thuis in mijn bed gelegen met een depressie maar begin mijn plooi te vinden.”
*chirp*chirp*chirp*chirp*

Het is natuurlijk een satirische voorstelling van hoe zo’n gesprek gewoonlijk gaat. Maar toch heeft dat clownsmasker dat ik zo vaak mogelijk opzette blijkbaar het merendeel van mijn omgeving jarenlang voor aap gehouden. Want ik merk dat veel – goede – vrienden ervan schrikken hoe diep mijn marianentrog de laatste maanden ging. En hoe goed ik heb kunnen verbergen dat ik eigenlijk al jarenlang over de bodem van de oceaan aan het schuifelen was, maar dat angstvallig bleef verbergen door me intensief af te leiden, zo veel mogelijk te blijven lachen en me – vooral op de foto’s – altijd even boven water te dwingen.En laat dat laatste nu net een reden zijn waarom dit epistel hier nu staat. Niet zozeer als verwerking voor mezelf, want believe you me, er zijn radicale stappen gezet in het vinden, accepteren en wie weet ooit zelfs appreciëren van mezelf. Stappen die niet bij iedereen in goede aarde vielen, maar voor mij noodzakelijk waren. Nee, dit verhaal schrijf ik vanwege een stelling die bij een zulke bekentenis veel te vaak als antwoord komt:“Allez Roel, ik wist dat niet … Maar wat gij vertelt, klinkt ZO herkenbaar…”De zelftwijfel. De onzekerheid. De angst. De somberheid. Het gevoel dat je jezelf een wortel voorhoudt en die achterna loopt om te vermijden dat je achterblijft. Het gevoel dat het leven jou leidt en niet andersom, dat het geen keuze meer is maar een sociale of maatschappelijke verwachting. Dat elke conversatie een theaterstukje wordt waarbij je meer energie steekt in “welke indruk laat ik na bij mijn gesprekspartner” dan in het onderwerp zelf. De vraag “Waarom zou ik eigenlijk nog?” die permanent sluimert, maar in die donkere dagen soms angstaanjagend grote proporties aanneemt.

Als zulke zwartgallige emoties als herkenbaar worden gezien, hoe komt het dan dat daar in een vriendenkring vaak zo weinig van geweten is? Zijn de vrolijk lachende foto’s op sociale media een bewijs voor onszelf dat alles ok is met een fake it till you make it-idee, of om aan je omgeving te tonen dat het “echt wel goed met je gaat hoor maak je geen zorgen”? Terwijl voor anderen, die zich net naar die oceaanbodem voelen zakken, die vrolijkheid net een vuistslag is omdat zij die niét ervaren?

Maar er zeker niet aan denken, jezelf blijven afleiden en er al helemaal niet over praten! Want da’s toegeven aan de buitenwereld dat het soms echt maar schone schijn is. En oh wee als men ontdekt dat die vrolijke, goedlachse, energieke, levenslustige Roel eigenlijk verdomd hard moet werken om soms de zin van het leven nog te zien.

Dààrom zet ik dit online. Omdat het verdorie mag geweten zijn dat praten ok is. Dat praten helpt. Dat het beter is om soms dat masker af te zetten, zelfs al betekent dit dat je toont hoe slécht je je werkelijk voelt. En dat er een fenomenale vrijheid zit achter jezelf te durven zijn, zonder leugens, zonder masker, zonder taboe en zonder stigma.

Want wat zou het dat iemand anders negatief over je denkt?
Frankly my dear, I no longer give a damn.