Roelie trekt de wijde wereld in

Op 27 augustus maakte ik, eveneens op Facebook, mijn plan bekend:

Ik trek erop uit. Ik zoek de wijde wereld op. Vega – mijn hond – en ik vliegen in januari naar Canada, voor onbepaalde tijd.

“I run and then I hop hop hop, I wish that I could fly, There’s danger if I dare to stop and here’s the reason why. You see I’m overdue, I’m in a rabbit stew. Can’t even say goodbye, hello, I’m late, I’m late, I’m late.” ~ The White Rabbit, Alice in Wonderland

Een tijdje geleden gaf ik jullie allen een oprechte, open en zeer persoonlijke inkijk in mijn welzijn en bestaan. Ik schreef over de depressie die me lange tijd in de ban hield. Over leren om mezelf graag te zien. Over openlijk communiceren. En eigenlijk vooral: over leren me goed te voelen. Vandaag gooi ik daar nog een schepje bovenop en schrijf ik over levensdromen najagen en ze niet langer uit te stellen.

~ Roelie trekt de wijde wereld in ~

12 januari 2019 stijgt in Nederland een grote wit-blauwe vlieger op met daarin een (tegen dan) 29-jarige, dromerige jongeman en zijn trouwe viervoetige metgezel. Bestemming: Vancouver, Canada. Met slechts 23 kilogram aan fysieke bagage maar een (eveneens tegen dan) 80 à 85 kilogram aan zelfkennis, wijsheid en emotionele bagage, beginnen wij aan ons misschien wel grootste avontuur.

“Ah amai Roel, betekent dat dan dat jij in Canada gaat wonen?” Awel, ja, of nee, dat kan, geen idee. Les Canadiens gooien helaas niet kwistig hun visums in het rond, dus laat ik alle opties open. Zes maanden als toerist? Een jaar als werktoerist? Na een dezer opties voor enkele maanden naar de VS tot ik een nieuw Canadees visum kan aanvragen? Daar een job regelen die mijn visum kan verlengen? Het avontuur voortzetten in een ander land? Terugkeren met mijn rugzak vol ervaringen? Het is een en al mysterie, ook voor mij. En dat is even beangstigend als dat het spannend is. Het concrete plan, voor zover je dat al “concreet” kan noemen: een woonbus kopen in Vancouver, dat immense droomland doorkruisen en alle kansen en opties op me af laten komen. Stoppen en kamperen waar het mooi is, zwoegen en zweten waar er werk is, wandelen en verdwalen waar natuur is en praten en lachen waar fijn gezelschap is. Oh, en beren en elanden knuffelen natuurlijk. Wiedes.

“Wauw Roel, dat zijn ferme plannen! De lotto gewonnen?” Ach, lieve facebookconnectie, was dat maar waar… De verkoop van mijn appartement levert me een beperkte reserve op om de grootste stress tijdens een zulk avontuur tot een minimum te beperken, maar leven – laat staan rentenieren – kan ik er zeker nog niet van doen. Daarom ga ik bij mijn sprong in het ijle ineens voor een salto: niet alleen laat ik hier alles en iedereen achter om #YOLO naar Canada te trekken, ik ga daarbij ook nog eens voor een Belgisch zelfstandigenstatuut als journalist en copywriter zodat ik van overal ter wereld mijn laptop kan opengooien, opdrachten kan zoeken, ervaringen kan neerschrijven en zo een basisinkomen kan creëren om mijn nomadenbestaan te financieren. Roelie goes freelance, nu reeds in bijberoep om het klappen van de zweep te leren kennen, vanaf januari voltijds en met een mobiel kantoor.

En laat dat “ik word een freelancer” daarom ook meteen een warme oproep zijn. Ben jij, jouw bedrijf, jouw moeder of jouw schoonnonkel nog op zoek naar een communicatieve duizendpoot? Een magiër in het geschreven woord wiens vlotte pen en nuchtere geest belangrijker zijn dan een fysieke aanwezigheid op vaak overbodige Belgische meetings? Die zich de laatste jaren gespecialiseerd heeft in het creëren van communicatieve orde in informatieve chaos? Slechts één adres, of liever, één naam: Roel Goris, aangenaam.

(Oorspronkelijk gepost op facebook op 27/08/2018)