Orde in de chaos

Het valt me op dat “Orde in de chaos scheppen” de samenvatting is van alles wat ik doe. Mijzelf, mijn job, mijn leven, mijn reisplannen, … Alle problemen lijken te worden opgelost door wat afstand te nemen en systematisch te beginnen opruimen. Al is dat niet altijd een gemakkelijke opdracht.

Mijn huidige hoofdberoep klinkt officieel Documentation Writer of Informatieverantwoordelijke bij het sociaal secretariaat SD Worx. Wat doe ik daar? Gigantische juridische teksten uitspitten om deze in korte, verstaanbare taal aan de juiste collega’s te bezorgen. Met IT’ers samenzitten om hun technische taal om te vormen tot begrijpelijke handleidingen. Wetsaanpassingen omtoveren tot overzichtelijke schema’s die de payroll consulent begeleiden in hun dagdagelijkse taken. Met andere woorden: orde in de chaos scheppen.

Ik heb zopas mijn appartement verkocht en alle spullen die ik de laatste zes jaar heb verzameld, liggen nu verspreid in de schuur van mijn ouders. Ook kleren, een gitaar, zelfs nog badkamerspullen en een staander met WC-papier, liggen in de oude slaapkamer die ik nog enkele maanden terug inpalm. Mijn taak voor de komende maanden? Onderzoeken welke spullen ik hier stockeer voor een eventuele terugkeer, welke spullen ik verkoop, welke spullen ik wegschenk of zelfs weggooi en welke (weinige) spullen ik meeneem naar Canada. Met andere woorden: orde in de chaos scheppen.

Ik maak er geen geheim van dat ik vorig jaar met een zware depressie heb gekampt. Al ben ik er voor het grootste stuk doorgeworsteld, zowel lichamelijk als mentaal merk ik dat mijn leven nog bij lange niet terug (of net “eindelijk”) volledig op eigen poten staat. Te vaak maak ik de verwijzing naar het aapje met cymbalen dat in mijn hoofd voor luide chaos zorgt en ook fysiek kruip ik na een standaard werkdag inclusief fietstocht als woon-werkverkeer liever in een zetel of bed dan nog iets fijns of actiefs, laat staan sociaals, te gaan doen. Langzaam maar zeker krijg ik zicht op wat ik wil en/of kan, maar de weg is nog lang. Met andere woorden: orde in de chaos scheppen.

Een jaar lang heb ik in een knipperlichtrelatie gezeten met een prachtig meisje. Het ene moment waren wij het perfecte koppel dat elkaars onzekerheden opving en de mooiste momenten beleefde, maar zeven seconden later kon één verkeerd woord ervoor zorgen dat wij elkaar nog net niet in de haren vlogen. In de momenten dat ik er “definitief” een punt achter zette “omdat dit nooit gaat lukken in Canada en jij mag mijn plannen niet beïnvloeden”, tja, dan ging al gauw die Tinder terug op de gsm. Want alleen zijn met mijn gedachten? Naar niemand kunnen sturen hoe haar of mijn dag was? EENZAAMHEID? Dat was zowat het meest beangstigende dat ik kon bedenken. En dat terwijl mijn voornaamste verwijt net was dat zij mij nooit alleen kon laten zijn. Geef twee aapjes cymbalen en niet altijd klinkt het mooi in de maat. Nog steeds zijn wij er niet uit wat voor ons beiden het beste is. Rustig blijven proberen elkaar beter te begrijpen en de aapjes wat ritme aanleren? Het romantische aspect opgeven, de cymbalen afpakken en gewoon vrienden blijven? Elkaar vergeten omdat we er samen niet doorkomen? Ruzie maken tot de cymbalen in “Xena the Warrior Princess” stijl als scherpe frisbees gebruikt worden en alles kapot moet? Je hoort het al: orde in de chaos scheppen. Op welke manier dan ook.

En ondertussen nog steeds geen nieuws van de Canadese overheid. Op 28 mei 2018 deed ik mijn aanvraag voor een “International Experience Canada” of IEC, ook gekend als Work & Travel Visa of tijdelijk werkvisum. Een jaar lang door Canada mogen trekken en hier en daar een tijdelijk jobke aannemen, dat is het eerste plan in mijn beoogde nomadenleven. Maar voorlopig is de enige officiële toestemming die ik heb, om zes maanden de toerist uit te hangen. “Gelieve ons enkel te contacteren als de gemiddelde doorlooptijd van acht weken overschreden is”. Laten we stellen dat het na 15 of 16 weken ondertussen dus wel mag. Dat er eens wat duidelijkheid komt in wat ik wel of niet in Canada mag gaan doen. Want mijn digitale vrienden bij Ambassade Boréale willen mij nog steeds aan een zomerjob helpen aan de prachtige fjord van Saguenay, maar zolang ik niet weet of ik dan mag werken, laat staan nog in Canada mag zijn, is dat natuurlijk een beetje moeilijk… Orde in de chaos scheppen!

Gelukkig kan ik steeds op Vega rekenen. In deze chaotische tijden heb ik één zekerheid: Als ik haar ’s avonds na het werk met propere kleren begroet, zal zij me dolenthousiast en vol liefde omhelzen op een manier die enkel zij kan en er zo steeds voor zorgen dat die kleren tien seconden later vol modderpootjes staan. Met als resultaat dat ik ook daar weer, met behulp van de wasmachine, weer wat orde in de chaos mag gaan scheppen. Maar laat soms die chaos overduidelijk een noodzakelijk kwaad zijn.