Met de handen in de baard

Aangezien ik sinds mijn tondeuse-avontuur meer baard heb dan hoofdhaar, zou “met de handen in het haar zitten” de realiteit geen eer aan doen.

Maar laat ik alleszins ergens mijn handen kwijt moeten momenteel.

Enkele dagen geleden stelde ik in mijn beste Engels een beleefde mail op aan de Canadese immigratiedienst. Volgens de website zou  mijn aanvraag voor een visum binnen het International Experience Canada namelijk – als ik alles correct begreep – maximum acht weken duren. Aangezien we al tegen de zestiende week aanleunden, trok ik dan toch mijn stoute schoenen aan.

Ik ontving een werkdag later het volgende antwoord:

Sta me toe dat kort te vertalen en vrij samen te vatten:

“Wij hebben jouw aanvraag goed ontvangen. Voor IEC geldt de doorlooptijd van acht weken niet, maar organiseren we op regelmatige tijdstippen in het jaar willekeurige selectierondes, afhankelijk van jouw land van herkomst maar onafhankelijk van het moment van jouw aanvraag. Alle kandidaten voor een IEC hebben een gelijke kans om te worden uitgenodigd. Net zo goed zou het kunnen dat je zelfs geen uitnodiging ontvangt.”

Een snelle klik op de link in de mail om te leren wat mijn kans is als Belgische kandidaat, doet de moed wat in de schoenen zakken. De volgende uitnodigingen worden pas willekeurig uitgestuurd vanaf 20 november 2018 en ondertussen loopt de kom aan kandidaten mooi vol. De site vat het mijn kansen samen in een mooie tegel:

Wat nu?

In een artikel voor de Klim- en Bergsport Federatie schreef ik eens “een alpinist past zijn plannen aan naar de omstandigheden”. Wel, datzelfde geldt voor een ambitieuze globetrotter.

Niets sluit uit dat ik alsnog bij de gelukkigen ben die in het komende half jaar een uitnodiging ontvangt. Maar de realiteit en de statistische / sadistische tegel op de website maken dat ik toch vooral van het scenario uitga dat ik zo geen uitnodiging in mijn mail vind.

Optie 1: Express Entry

Ik overweeg om de nodige taaltests te doen om met spoed voor een permanente verblijfsvergunning te kunnen solliciteren. Dit was niet per se mijn bedoeling, aangezien je dan ook je werkambities moet aantonen en mijn plan net is om eerst wat rond te trekken, al schrijvend het land te verkennen en van daaruit te zien waar ik wou stranden. Maar het is een optie.

Optie 2: Persistence

Mijn toeristenvisum voor Canada (zes maanden maar aldus zonder toestemming om te werken) is sowieso al in orde. Ter plaatse kan ik blijven proberen om met mijn charmes de overheid te overtuigen om mijn verblijfsvergunning te verlengen. Ik ben mij ervan bewust dat ik bij gebrek aan charmes mogelijk de puppyface van Vega ga moeten inschakelen.

Optie 3: Lumberjack

Lukt het niet met mijn mooie glimlach maar ben ik als toerist op een locatie terechtgekomen waar ik langer wil en kan blijven? Dan probeer ik daar om een werkgever te vinden die voor mij de nodige stappen onderneemt om mijn visum te verlengen. Ik ben reeds trotse bezitter van een muts, een baard en een zwart-rood flanellen hemd, dus een job als houthakker kan niet zo moeilijk zijn, toch? (Ja ja, ik weet dat er wat meer vereisten zijn, zowel voor dat visum als voor de job van houthakker.)

Optie 4: Border hopping

Lukt ook dat niet? Dan grenst er aan het zuiden van Canada nog een klein, onbekend landje “Verenigde Staten” dat voor mij nog volkomen onontgonnen gebied is. Dan zoek ik uit hoe lang ik daar als toerist kan rondtrekken, of Vega daar ook zomaar even de grens mag oversteken en ijver ik ondertussen nog steeds naar dat Canadese visum. Of wissel ik af tussen de toeristenvisums van de Verenigde Staten en Canada tot ze mij aan de grens beu zijn en zeggen “vooruit jong, het is goed, je mag blijven. En dat ik u hier niet meer zie he!”

Optie 5: The Global Village

Of wie weet… trek ik steeds zuidelijker? Doorkruis ik Mexico, Guatemala, … om wie weet ooit met K3 mee “Ushuaia hé” te kwelen? Om op een bepaald moment zelfs “de amerikas” achter mij te laten?

De aanmaak van mijn zelfstandigenstatuut dat oorspronkelijk mijn basisinkomen moest voorzien tussen Canadese jobkes in, kan wie weet met wat extra moeite en een professionelere aanpak wel degelijk een volwaardig inkomen voorzien?

Een globetrotter past zijn plannen aan. En schept, zoals steeds, wat orde in de chaos. De wereld ligt aan mijn voeten!