Keep calm and buy a camper van

Het is je vast al opgevallen dat ik een voorliefde heb voor het gebruik van oubollige jeugdslang. #YOLO, lol, wullah, eh gij weet, … Hoe meer “de jeugd van tegenwoordig” zou denken dat ik overduidelijk te oud ben om mee te zijn met hun taal, hoe geweldiger ik het vind. En ja, zo kan ook de verschrikkelijke hype van enkele jaren geleden “Keep calm and …” niet achterwege blijven. Want nondepitjes, laat dat toch wel echt de opgave zijn wanneer ik zo’n prachtige camper tegenkom als Big Blue hier. 

Een tijdje geleden kwam ik deze advertentie tegen op Kijiji, de Canadese 2dehands. Een prachtige, authentieke en mooi verzorgde Dodge Ram Van waarmee twee avontuurlijke vrijzinnige grieten en hun dikke kat Canada doorkruisen. Hun avontuur komt langzaam maar zeker ten einde en laat hun eindbestemming nu net Vancouver zijn, de Canadese stad waar ik in januari land…

Tja, dan kon ik het niet laten om eens te informeren he. Hey hallo, ik ben Roel. Alles goed? Wat zijn de plannen? Hoe snel moet de bus weg? Past iemand van 1m93 erin? Rustig blijven Roel, niet overenthousiast worden… Niet verliefd worden op een bus… Niets zegt dat zij in januari nog in Vancouver zitten, meestal moeten vanlifers terug naar hun geboorteland en willen ze net daarom van hun bus af… Koop ook geen kat in een zak en laat je niet in het ootje nemen…

We zijn nu een kleine week verder en ondertussen is de advertentie helaas offline gehaald… Verkocht, waarschijnlijk, hoor ik je denken? Ja hoor. Want… laat dat verdorie zijn omdat die avontuurlijke chica’s het zien zitten om de bus te bewaren tot mijn aankomst!

Dus jawel! Vergeet die kalmte! IK HEB (of toch al op mail) EEN BUS GEKOCHT! VERHEUG JE EN FEEST MET ME MEE! 

Dit prachtige blauwe beest wordt de mobiele heimat slash thuis slash kantoor van waaruit Vega en ik al onze avonturen gaan plannen en beleven. Het heerlijke is dat de huidige eigenaars zelf zo verliefd zijn op hun bus dat mijn absurde enthousiasme en het “ik ga haar goed verzorgen oh wat een prachtig schatje” net als een pluspunt wordt gezien. Dus terwijl zij de komende maanden afscheid nemen en de nodige verhalen posten op de instagrampagina van hun auto (oh jawel), is het vinden van een mobiel thuisje een stresspunt dat van mijn stresslijstje kan geschrapt worden.

Dat lijstje is misschien nog niet volledig leeg, maar toch begint de rust in mijn hoofd te wederkeren. “De basis is geregeld, de rest is #YOLO.” Mijn freelance statuut is in orde. De opdrachten komen druppelsgewijs binnen. Vliegtickets en bagage zijn in orde. Vaccinaties voor Vega zijn nagekeken. En nu is slaapplek slash vervoer ook geregeld. Wat wil een avontuurlijke zorgenmaker als ik dan nog meer?

We vliegen naar Vancouver en reizen van daaruit waar we willen. De winterse condities gaan opzoeken in Yukon om daar de koude te trotseren en kennis te maken met het noorderlicht, hondenraces en eskimo’s? Of net in het getemperde “zuiden” blijven tot de lente terug haar intrede maakt in het land? Zo noordelijk mogelijk proberen gaan of net in oostelijke richting trekken? Alles kan en alles mag! Welkom in mijn wereld waar mijn goesting mijn enige beperking is!

Oh ja, en een visum. Da’s nog een van de weinige dingen die roet in het eten kunnen gooien. Maar ook daar hangt alles af van de mentaliteit en insteek. Loopt het visum af na zes maanden of pas na een jaar? Het maakt niet uit! We steken de grens over naar de VS, werken daar aan een nieuwe intrede in het land van onze dromen en zien wel wat er kan en mag!

Mogen we Canada nog niet binnen? Dan reizen we naar Mexico! Hola supermercado! Dos cervezas por favor!

Een goede gezondheid, een vrolijke hond, een bus en een job om een simpel nomadenbestaan te financieren. Als al die aspecten in orde zijn? Dan komt de rest verdorie wel sjneuzze!