My real life has begun

In aanloop naar mijn vertrek zat ik steeds vaker met Collin Hay in mijn hoofd. “I’m just waiting for my real life to begin.” Wel, na enkele stressvolle dagen, zowel in Europa als hier in Canada, ben ik eindelijk tegoei vertrokken. My real Canadian vanlife has begun.

The Out Of Province Inspection. Deze angstaanjagende term hield me nog lichtelijk wakker tijdens de laatste loodjes, aangezien een voertuig dat niet in Alberta ingeschreven was, deze moet doorstaan voor de registratie voltooid kan worden. Want een adres, dat kon ik gebruiken van Sophie. Een verzekering, ach het zou wat kosten, maar dat had ik in mijn budget ingecalculeerd. Maar die inspectie? Tjonge jonge, daar hield ik mijn hart voor vast.

“If you judge a fish by its ability to climb a tree”, dat is waar ik aan moest denken wanneer ze mijn klassieke 1985 Dodge Ram Van onder de loep begonnen nemen. Dingen die er niet meer als nieuw uitzagen, daar leken zij harder van te schrikken dan ik. Levensgevaarlijk? Maar niet heus. Maar als de inspectie geprivatiseerd is… Tja, dan krijg je weinig keuze.
Maar mijn doel lag vast: ik moest en zou met deze badass Big Blue op weg kunnen. Dus telde ik 7000 dollar (slik!) neer aan “reparaties”, zocht ik via CouchSurfing een oplossing voor de komende dagen in Calgary, heb ik eens goed gehuild en gevloekt vanwege de financiële tegenslag maar daar zijn we nu volkomen doorheen. Meer dan die woorden maak ik er niet meer aan vuil, want NONDEPITJES WE ZIJN VERTROKKEN.

Om uit de grote boze stad Calgary weg te zijn, trok ik richting Canmore en het Banff National Park. Een beetje cruisen en genieten, maar alle parkings hadden een duidelijk bord “no overnight camping”. En nu wil ik wel rebels en vagabond doen, maar nu ook niet regelrecht de wetgeving van een ander land gaan uitdagen. Dus reed ik door naar Lake Louise, waar Sophie en Janie – de verkoopsters van de bus – wonen, om daar wat te socializen, mij voor hun condo te parkeren en nog wat te genieten van het gezelschap van gekende gezichten.

Een dagje met hen gaan tuben – op grote vrachtwagenbanden van de skipiste afglijden – en een dagje met Vega enkele prachtige wandelingen verkennen, om al gauw te besluiten dat ik dringend toerski’s moest vinden om de ongerepte natuur op te zoeken.

En zo geschiedde! Een tweedehandswinkel in Canmore heeft mij goedkope, haast antieke ski’s opgeleverd. Dus niets hield me nog tegen om de echte natuur op te gaan zoeken.

Ik cruisede door tot aan het gigantische Abraham’s Lake, tussen de Icefield Parkway en Rocky Mountain House. Mijn hoofd stond zo gericht op het vertrekken dat ik enkele uren in het donker heb gereden maar daar waag ik me niet meer aan. Niet alleen is dat wat onwennig op de besneeuwde highway, ook merkte ik dankzij het licht van de volle maan dat ik prachtige bergtaferelen misliep. Overdag rijden is de boodschap dus, want het cruisen tussen de adembenemende schilderijen maakt deel uit van de trip.

Nu aangekomen in Rocky Mountain House, waar ik van de WiFi van de koffieketen Tim Horton’s gebruik maak om nog eens wat fotootjes in te laden, de oudjes via Skype gerust te stellen en jullie met deze post op de hoogte te brengen. Of dat was toch het plan, want zodra ze doorhadden dat ik in mijn bus aan de voordeur zat te computeren, kreeg ik toch wat vreemde blikken. Even overschakelen op een actie van mijn Canadese provider, dus.

Kan of moet ik er nog meer over vertellen? Oh, vast wel! Wat mijn plannen zijn, waar ik ga slapen, dat ik mijn slaapplekken vind via een mobiele app, wat ik nog wil doen, dat ik erover denk een houtkacheltje te installeren, dat ik nog niet weet of ik de Yukon Quest ga halen, hoe het ondertussen met dat werkvisum zit dat net de dag voor mijn vertrek was goedgekeurd, … Maar als we heel eerlijk zijn, zien we dan niet liever enkele prachtige beelden met bergen, sneeuw en een schattige hond dan deze bebaarde vagebond te horen neuten?

Geniet van dit fotoalbum!