De witte kant van Whitehorse

Anderhalve week in de buurt van Whitehorse, Yukon Territories. Het punt dat ik als “meest noordelijke” in gedachten had, al de rest is mooi meegenomen. Ik heb ondertussen besloten dat het noorderlicht een mythe is. Een verhaaltje voor kinderen. Fake news. Zoals de kerstman. Of eenhoorns. Of Spanje.

Wat heb ik tot nu toe al geleerd?

Vloeibaar bestaat niet

Al wat vloeibaar is, bevriest hier. Of dat nu water, melk, fruitsap, wijn of zelfs benzine is. Gestart geraken met de oude bus is elke dag weer een uitdaging, maar uitdagingen ga ik niet gemakkelijk uit de weg. En ik heb tot nu toe toch altijd gewonnen: de bus leeft nog en brengt me overal naartoe. Maar dat de vloer al een week een schaatsbaan is omdat Vega haar drinkbak omgooide (en de warmte van de kachel het plafond tot 46° krijgt maar de vloer niet boven het vriespunt), dat is toch een minpuntje.

Hout is eindig

Een houtkachel geeft heerlijk veel warmte, maar als je bus niet geïsoleerd is dan zet je best elke drie uur een wekker. Nieuw hout in de kachel gooien, nog eens buiten kijken of je geen geluk hebt met de groene lichtjes, terug in bed kruipen.

Ongerept for a reason

Een wandelroute die ’s zomers als “moeilijk bereikbaar” wordt beschreven, is met ski’s een absolute ramp. Als de beschrijving op http://www.yukontrails.ca al zegt dat je “door dichte begroeiing moet kruffelen” (ok, misschien niet met dat woord), dan doe je ongeveer twee uur over één kilometer afstand. Inclusief lachen uit frustratie en zevenentwintig keer tegen de vlakte gaan omdat je denkt dat een bevroren rivier een betere optie is.

Frostbite for dogs

Vega begrijpt niet dat sneeuw en koude de oorzaak zijn van de pijn aan haar pootjes. Haar enthousiasme is onmeetbaar en zodra de deur opengaat staat zij blij te kwispelen tot ik haar bal weggooi. Haar schoentjes houdt ze echter niet aan (die zitten lastig bij het extreem snel links en rechts lopen), ook de soepelere sokjes gaan zo snel mogelijk uit. Maar Roel, kijk nu, mijn pootjes zijn helemaal rood en doen pijn, hoe komt dat toch? Het is een mysterie, Vega…

Sprookjeslicht

Het noorderlicht is een mythe. Fake news. Dat bestaat niet echt maar is een toeristische val. Mensen naar het noorden lokken. Geld uitgeven aan apps die je zouden moeten wekken wanneer het soi-disant gebeurt. NIETS VAN GELOVEN. Iedereen zit mee in het complot. Alle foto’s die ik zie verschijnen van Evy, Jolien en Greg, momenteel? Photoshop.

We’re all a tourist somewhere

Locals bestaan niet in Whitehorse. Iedereen met wie je praat, komt ofwel uit Frankrijk, ofwel uit een ander deel van Canada. Of sporadisch eens uit China. Niemand wordt hier geboren. Misschien omdat ook vruchtwater bevriest? Wederom een mysterie.

Duizend tinten blauw, nee roze, nee paars

Het is hier verdorie prachtig. Nooit heb ik de lucht zoveel verschillende kleuren zien hebben. Grijs, lichtblauw, roze, paars, … Alles kan hier boven de prachtige besneeuwde bergtoppen.

Would you like some data with that?

Als je alleen rondreist, gebruik je toch echt wel veel data. Het thuisfront op de hoogte houden, apps installeren voor het zogezegde noorderlicht, muziek offline beschikbaar zetten voor wanneer de verbinding wegvalt, … En voor je het weet krijg je een bericht “je zit al 50 dollar boven je datalimiet dus we hebben dat voor jou geblokkeerd”. #oops

Fancy is bad for you, mhkay?

Een goeie oude bus van 1985. The indestructable. Het type waar het leeuwendeel problemen opgelost zijn door er eens goed op te rammen. Of door onder het bordje “prohibited to work on your car in this parking lot” van Canadian Tire toch het fingerspitzengefühl boven te halen tot de handen en het gezicht zwart zien en ik me een ware mechanic waan.

Van die fancy truukjes zoals “elektrische ramen”? Da’s vragen om problemen. En laat me stellen, -27 aan de binnenkant van de auto… dat we dat toch proberen te vermijden.

More soon, with better wifi. Want deze trage verbinding is toch knap lastig als je ondertussen wat professioneel wenst te schrijven.