Over kannibalisme en tattouages

Ik mag van geluk spreken dat een regelmatige update van de reisblog geen vereiste is in het nomadenleven. Hoog tijd om jullie nog eens op de hoogte te brengen van mijn doldwaze avonturen in The Yukon!

Ik zal eerst al eens beginnen met te vertellen waar ik op dit moment zit. Nog steeds in Whitehorse. “Huh Roel maar allez gij als nomadisch schrijver en zo”, ja, ik weet het. Maar ach, wat ben ik verliefd aan het worden op deze omgeving. De prachtige natuur, de bergen op een steenworp afstand (als je heel hard kan gooien dan toch), de ontelbare opties voor een outdoorliefhebber in zowel winter als zomer, de vriendelijke mensen, de perfecte combinatie tussen beschaving en niemandsland, …

Ik leer hier ook meer en meer mensen kennen en het dorpse gevoel is op dat vlak zalig. Mensen beginnen spontaan te praten en weten maar al te goed dat ik “die met zijn blauwe woonbus met de kachel in” ben. Maar wat ik ook vaker en vaker hoor is “Ben jij hier nu nog? Tja, dan vrees ik dat je hier nooit meer weggeraakt.” En ik zou ze wel eens gelijk kunnen geven…

Op uitstap naar de VS

Omdat ik het hier zodanig naar mijn zin heb, ben ik al eens voorzichtig beginnen polsen wat de opties zouden zijn voor een job in de zomer. “Voorzichtig”, dat was toch alleszins het plan, want Equinox Yukon, de organisator van avonturenkampen voor kinderen, was dolgelukkig met mijn cv. Vanaf morgen 11/3/2019 is het namelijk twee weken “Spring break” en zijn er blijkbaar ook al avonturenkampen te beleven. IJsklimmen, ijsvissen, navigatietochten, sleeën, … Allerlei leuke winterse activiteiten. “Ja maar ja maar ja! Ik heb nog geen werkvisum he!” Maar de smekende oogjes van de potentiële baas hebben me dan toch overtuigd om een trip richting de grens te ondernemen. Want het activeren van mijn Work Permit moet namelijk bij het “binnenkomen van het land”, dus was een uitstapje naar de VS noodzakelijk. Gelukkig is Skagway hier slechts drie uur rijden vandaan – ha, ik begin al als een Canadees te klinken – dus Vega en ik trokken op avontuur.

Nu moet je weten dat de afstand tussen de Canadese douane en de Amerikaanse douane maar liefst 45 kilometer is. En ik zal eens kort samenvatten hoe dat avontuur ging. “Is onderstaande kort?” ja hoor, want het was zelfs nog een pak chaotischer dan wat ik nu beschrijf.

• Roel stopt bij de Canadese douane om eerst en vooral dat werkvisum in orde te brengen. “Dat mag niet meneer, wij kunnen dat alleen maar doen wanneer u het land binnenkomt, dus u zal eerst uw trip naar de VS moeten uitvoeren.”
• Geen probleem, denkt Roel, die vrolijk terug in zijn busje kruipt en door het prachtige niemandsland trekt. Fenomenale bergtoppen, prachtige witte sneeuwvalleien, … Daar kan de grens België-Nederland nog iets van leren!
• “Wat is de reden van uw bezoek, meneer”, vraagt een knorrige Amerikaanse douanebeambte. Wel ik moest naar de grens voor mijn werkvisum, dus maak er graag ineens een uitstapje Skagway van!
• Zeg. Zoiets. Niet.
• “Als de voornaamste reden van uw bezoek dat werkvisum is, meneer, dan moet u dat eerst in orde brengen.” Een officieel papier dat zegt dat mij de toegang tot de VS geweigerd is en Roelie kon terug in de andere richting rijden. Chanceke dat het zo’n mooie omgeving is!
• “Onze printer is kapot, meneer”, klinkt het terug in Canada, “dus u gaat uw werkvisum donderdag om 10u moeten oppikken in de luchthaven.” Dat gaat den baas graag horen, in mijn eerste week al verlof moeten vragen…
• Met een voorlopige stempel en een handtekening van de agent terug richting VS, waar ik nog eens zeven keer mag uitleggen dat ik geen terrorist ben en ook niet van plan ben om zonder geld door hun land te trekken en eindelijk mag ik Skagway in.
• Skagway blijkt een uitgestorven ghost town te zijn in de winter dus totaal de trip en zever niet waard.

To noorderlicht or not to noorderlicht

Dat magisch schouwspel wanneer je ’s nachts in de richting van de dichtstbijzijnde pool kijkt, het blijft me fascineren. Nog steeds heb ik geen fenomenaal dansoptreden gezien, maar met wat minder hoge verwachtingen evenals met de juiste instellingen van het fototoestel, zijn de lichte flemen groen en geel toch al zowel voor het digitale als het blote oog zichtbaar gebleken. Is het een truukje? Is het een ongeschreven wet dat zij die het flauwtjes gezien hebben voortaan beweren dat het formidabel is? Of heb ik het echte spektakel nog niet mogen meemaken? Het is mij voorlopig nog een raadsel. Belofte maakt echter schuld, zelfs als dat een belofte aan jezelf is: de skyline van mijn koekenstad die sinds jaar en dag mijn arm versiert, wordt voortaan opgelicht door de magische kleurtjes van het noorderlicht.

Een teentje voor de smaak

Toen ik in Dawson merkte dat de lokale tattoueur best mooie dingen maakte met kleurtjes, besloot ik hem die taak toe te vertrouwen. Terwijl ik bij hem op de pijnbank lag, vertelde hij me over de lokale traditie om een glaasje sterke drank te drinken. Wat daar zo speciaal aan is? Wel, laat daar voor de durvers een menselijke gemummificeerde teen ingegooid worden. Bah! Walgelijk! Waarom zou je zoiets doen? When in Dawson… Ook ik mag mij voortaan lid van de Sourtoe Cocktail Club noemen.

Een plek onder de zon

“Home is where you park it”, dat zou zowat mijn leuze kunnen zijn tijdens het nomadenbestaan. Toch merk je dat er enkele aspecten zijn die het winterse vanlife zwaar maken. Elke ochtend opstaan en de drinkbak van Vega kunnen ontdooien, bijvoorbeeld. Of ’s morgens om 5u een wekker zetten om de kachel op te stoken zodat je tegen 8u je eigen adem niet meer ziet. “Seg maar Cas” (ah ja, want ze noemen mij hier niet Roel, dat kunnen ze niet uitspreken), “heb je al eens housesitting overwogen?”

Blijkbaar is het in Canada – of alvast hier in The Yukon – zo dat de verzekering van je huis niet meer tussenbeide komt als je huis meer dan drie dagen onbemand is. Het resultaat? Wie op vakantie wil, zoekt iemand die op de homestead kan letten. Sommigen doen deze vorm van housekeeping tegen betaling. Maar laat een nomadische reiziger met koude (nog net niet gemummificeerde) tenen nu toch vinden dat daar een win-winsituatie van te maken valt! Dus zo geschiedde; deze blogpost schrijf ik niet van in mijn kleine thuisbusje, maar vanuit een echte sofa aan een echte haard. Twee weken de batterijen opladen terwijl de eigenaars de Portugese zon opzoeken, en ongeacht het weer in een warm bed kunnen kruipen na de zware werkdag. Zo kunnen we straks zonder twijfel de Canadese temperaturen weer aan!

Gezien de lange radiostilte heb ik uiteraard nog een hele hoop meer te vertellen. Over die keer dat ik een zeven uur lange lift gaf aan een dakloze. Of hoe ik mijn brandhout in de sneeuw heb moeten verstoppen omdat deze niet mee over de grens mocht. Of hoe mijn sollicitatiegesprek eigenlijk een praktijkexamen in het ijsklimmen was. Of hoe het schel gepiep van je motorblok niet problematisch is maar gewoon kan worden opgelost door er talkpoeder in te spuiten. Of hoe een steen van onder het wiel van een vrachtwagen mijn bovenste raampje aan diggelen sloeg. Ik vertel het jullie vast allemaal wel eens. In een andere blogpost, of met wat fotootjes op facebook.