Hoe langer ik stil bleef op mijn blog, hoe meer stress het me bezorgde. “Je gaat zoveel te vertellen hebben! Hoe ga je daar in godsnaam aan beginnen?” En uiteraard was de meest logische oplossing dan gewoon: niet. Foei Roel, foei.
Wie de posts van voor het Canadatijdperk gelezen heeft, weet dat mijn reis (en zo ook de blog) een mentale uitdaging en zoektocht is. Mezelf beter leren kennen en zelfs graag zien en me af en toe eens geen jota aantrekken van wat de buitenwereld daarvan denkt. Zo voelt ook de blog soms aan want het schrijven kwam er even niet van en ik – immer streng voor mezelf – nam mezelf dat vast nog het meest kwalijk. Maar ik was ook voltijds aan het werk! En zelfs een weekendjob! En ik wou nog wat kunnen klimmen en mountainbiken en hiken en plezier beleven! Wanneer oh wanneer kon ik schrijven? Dus ik koos voor “Wanneer je er klaar voor bent”. Doing my thing met een sporadische update op Instagram of Facebook, maar tja, weeral eens radiostilte op de blog.
Enkele dagen geleden kreeg ik een berichtje van la mama. Ondanks de blogstilte bleef zij uiteraard op de hoogte dankzij ons zeer actieve Whatsapp groepsgesprek met het gezin. Haar vader, mijn bompa, grote fan van uitgebreide mails, vertrouwde echter op de automatische mailtjes van mijn blog zodat hij telkens op de eerste rij zat wanneer er nieuwe verhalen online verschenen. Door de stilte had hij al maanden niets van me gehoord en kon ik even goed nog steeds in de sneeuw aan het ronddwalen zijn. En verdraaid, daar had ik niet bij stilgestaan.
Ik schreef voor hem een mail met een korte update over het leven hier. Een schouderklop voor mezelf! Zo moeilijk is het toch niet om enkele maanden kort samen te vatten?! Die blog echter, die klikte ik snel weer weg met een hisssssssend geluid. En ach, waarom? Waarom maak ik het mezelf zo moeilijk? Waarom zie ik de leuke dingen zoals schrijven plots als een opgave? Een uitgebreid relaas over de recentste avonturen kan altijd nog wanneer ik klaar ben om deze in de verf te zetten.
Voorlopig maak ik het mezelf gemakkelijk met een “Copy-Paste”.
Dag bompa,
het is alweer een tijdje geleden dat ik iets op m’n blog gepost heb.
In afwachting van een uitgebreider relaas, dacht ik jou al even te updaten.
Het laatste dat je van me hoorde, was dat er een jongedame met mij in Alaska en Yukon ging rondtrekken. Wel bompa, die zes weken waren echt geweldig. Wij denken over veel dingen hetzelfde, hebben dezelfde reis- en leefideeën, dus samen het verre noordwesten verkennen was bangelijk.
Zij kwam echter enkel op bezoek, want was er niet in geslaagd een werkvisum voor Canada te regelen. Zij doet momenteel haar avontuurlijk ding in Nieuw-Zeeland en over twee weken ga ik haar daar bezoeken. Vega zal hier opgevangen worden door mijn buurman, een 63-jarige, avontuurlijke en energieke natuurmens, dus ze zal het vast naar haar zin hebben.
De laatste maanden heb ik hier in Whitehorse een vast plekje gehad. Nee hoor, geen appartementje of huis, maar een vaste stek op de camping. Gratis en voor niets, met als enige voorwaarde dat ik af en toe ’s nachts opstond om de poort open te doen voor mensen die een vroege vlucht moesten halen. Goede deal toch?!
Zo moest ik niet elke dag een legale overnachtplek zoeken met m’n busje, want ik heb hier drie maanden gewerkt en aldus moest ik in de nabijheid blijven.
Mijn werk: voornamelijk kliminstructeur en kampbegeleider voor kinderen tussen 5 en 12 jaar. Heel vermoeiend, maar hun enthousiasme en vrolijkheid was vaak een heel fijne ervaring! En af en toe kon’k ook eens mee op de kano-uitstapjes.
Tijdens mijn vrije momenten heb ik veel gefietst, gehiket of… ja, zelfs nog meer gewerkt. Ben aan’t bijklussen in het “must go” restaurantje hier, de Klondike Rib & Salmon in Whitehorse. Ben de eerste / enige man die ze ooit als ober hebben aangenomen. Normaal altijd mannen in de keuken, vrouwen in de zaal. Ik denk dat de ondertussen indrukwekkende baard er voor iets tussen zit. En de talenknobbel, uiteraard.
Wat brengt de toekomst?
Eerst dus nog tien dagen zo veel mogelijk werken en budget opbouwen. Op 11 september vlieg ik naar Nieuw-Zeeland om met Tess het zuideiland te verkennen. Zonder Vega, daar heb ik het nog wat moeilijk mee… En als ik zie hoe aanhankelijk zij is geworden, denk ik dat zij het in’t begin echt niet gaat snappen.
En bij terugkeer in Canada? Waarschijnlijk iets zuidelijker reizen. Yukon winters aan -50°C zijn toch best hard als je in een busje woont.
Het leven is ook hier niet altijd rozengeur en maneschijn, maar ik heb nog geen moment spijt gehad dat ik aan dit avontuur begonnen ben. Ik ben er alleen nog maar sterker uitgekomen!
En ik weet dat niet iedereen begrijpt waarom ik een succesvolle carrière opgeef voor een leven vol onzekerheid. Er is een legende die als volgt gaat.
Er was eens een succesvolle zakenman die er een week tussenuit was.
Tijdens zijn vakantie huurde hij een visser in om met hem en diens kleine vissersbootje een meertje te verkennen.
Het meertje zat bomvol vis, dus na slechts twee uur hadden zij voldoende vis om zichzelf, hun familie en zelfs enkele gasten te eten te geven.
“Tijd om een pintje te gaan drinken, in de zon te zitten en als de avond valt, een kampvuurtje te maken, de vissen erboven te grillen en te genieten van het leven”, zei de visser.
“Maar visser”, zei de zakenman, “het is nog maar amper middag! Als we langer blijven vissen, vang je dubbel zo veel! Je kan de overschot verkopen en het geld opzij zetten. Na enkele weken kan je vast een grotere boot kopen, nog meer vis vangen en nog meer geld opzij zetten. Voor je het weet kan je nog meer boten kopen, je eigen bedrijf opstarten en mensen inhuren om voor jou te vissen! Je kan een fenomenale carrière uitbouwen en rijk worden!”
De visser dacht er even over na.
“Waarom zou ik dat willen doen?” vroeg hij.
De zakenman was verbaasd. “Zodat jij kan genieten, natuurlijk! Enkele jaren hard werken maar vanaf dan wordt het allemaal voor jou geregeld! Dan kan jij rustig in je bootje vissen voor het plezier, want over geld moet jij je geen zorgen maken. Dan kan je ’s avonds aan het kampvuur je pintje drinken, want andere mensen volgen jouw bedrijf op! Je kan genieten van het leven!”
“Maar zakenman”, zei de visser, “dat is toch exact wat ik nu al doe?”
groetjes,
Roel
Vind ik leuk:
Vind-ik-leuk Laden...
Related
Roel "Cas" Goris 
Mooie legende.
LikeLike