Da kan. Alles kan. Alaskanada.

Met een conservatief boeketje bloemen, een iets minder conservatieve ludieke boodschap op een groot stuk karton voor het gênante effect, een stevige krop in mijn keel en vooral twee stapschoenen naar welke alle moed gezakt is, wacht ik haar op in de luchthaven van Whitehorse, Yukon. “Bloemen?” zegt ze groggygejetlagd, “wat moet ik dààrmee?”

The woman. The myth. The legend.

Niet zo lang na (ja hoor, nà) mijn vertrek naar Canada leer ik haar digitaal kennen. Tessa, een levenslustige reizigster waar een collega me mee in contact brengt opdat ik haar kan informeren over het reizen in Canada, het regelen van een visum en het vinden van werk zonder het hebben van een vast adres. “Wat is dat juist, hoe zit dat juist, hoe werkt dat daar en hoe geraak ik er ook”. Na heel wat over-en-weer sturen wordt het formele gesprek al wat losser en durft er af en toe al eens een wat persoonlijker onderwerp bovenkomen, wat me stapsgewijs doet ontdekken dat die reizigster aan de andere kant van de wereld precies heel gelijklopende ideeën, dromen en idealen had als ik. “Laten we vooral niet halsoverkop op onnozele dingen beginnen hopen”, zeg ik – steeds vaker – tegen mezelf, maar ondertussen leggen we elkaar jolig de onnozelste uitdagingen voor, tot “Nude Yoga Man” in -30°C op een bevroren meer toe.

Wanneer ze me vertelt dat ze haar visum voor Canada niet in de sjakos heeft en aldus naar plan B, Nieuw-Zeeland zal gaan, merk ik dat ik danig teleurgesteld ben. “Niet op onnozele dingen hopen” dat werkte precies niet. Dus al grappend (ahum) en met een bang hartje zeg ik; “vlieg anders langs Canada als tussenstop, dan reizen we samen enkele weken door Alaska en Yukon”. Tot mijn grote verbazing en vooral vreugde gaat zij akkoord.

Upgrade naar een nieuwe camper

De eerste dagen cirkelen we nog wat in en rond Whitehorse. Niet alleen om elkaar ook in’t echt wat beter te leren kennen voor we de brousse intrekken, maar vooral omdat mijn blauwe campervan met alle tegenslagen en reparaties me tot HIER zit. Zelfs zonder foto weet je zonder twijfel waar ik mijn hand houd. En met een zulke camper begin je geen wekenlang avontuur, toch? Een nieuwe camper vinden op de lokale tweedehandssite, enkele dagen geduldig wachten tot het Belgisch spaargeld op de Canadese rekening aankomt en dan langs de nodige entiteiten om dat nieuw wit beest baanklaar te krijgen. Gelukkig pronkt Whitehorse met de slogan “The Wilderness City”, dus ook in die eerste dagen zorgen we al voor wat kilometers en hoogtemeters in onze benen. Van kleine wandelingetjes tot stevige hikes, wij weten al gauw wat we aan elkaar hebben en beginnen de ware tochtvoorbereiding.

Over grafstenen en ferryloze rivieren

We zijn vertrokken! Met een nieuwe campervan en een offline playlist – GSM-bereik is een luxe die je enkel in de steden vindt – trekken we richting Dawson, de na Whitehorse grootste stad van Yukon. Onderweg draaien we even van de Klondike Highway weg en begeven ons op de vervaarlijke Dempster Highway, niet meer dan een platgewalst grindpad, zij het dan wel voor meer dan 700 kilometer lang. Op onze to-dolijst staat voornamelijk het prachtige Tombstone National Park met “wat kamperen en wat hiken hier en daar”. Heel de highway afrijden voor een selfie bij het bordje van Arctic Sea in Inuvik, is ons de lange rit niet waard.

 

Na het geplande kamperen en hiken hier en daar en onze eerste encounters met grizzly’s en elanden op de baan, zetten we de reis voort naar Dawson. De Dempster Highway ervaren zonder er een barst in je ruit aan over te houden, het is ons jandorie gelukt! We kraaien victorie maar zoals het de zegswijze betaamt… te vroeg. We rijden nog geen vijf kilometer terug op de geasfalteerde Klondike Highway richting Dawson of een gigantische vrachtwagen komt ons als een onstopbare goederentrein voorbijgescheurd en jaagt drie dikke keien tegen de ruit. We hebben voortaan wat men hier een “Yukon Windshield” noemt, een mooie mozaïek aan sterren en barsten, zolang ze het gezichtsveld van de chauffeur niet belemmeren.

Voor mij een teen, met ijs.

In een vorige post vertelde ik al over de traditie in Dawson om een gemummificeerde teen tegen je lippen te laten botsen tijdens het drinken van een shot Yukon Jack, de lokale wiskeylikeur. Omdat ook Tess deze levenservaring niet aan zich mag laten voorbijgaan, zetten we ons gewillig aan de tafel met Captain Terry, een schattige oude man die ritueel de historie en leuzes van de teen met twinkelende ogen en een haast piraterige stem afratelt. Al gauw kunnen we ons beide lid van de club noemen maar die wiskeylikeur, die moeten we toch nog wat nader onderzoeken. Gelukkig stond ons bed niet al te ver weg geparkeerd.

Get back to where you once belonged

De enige manier om vanuit Dawson aan de Top Of The World Highway te geraken, is door de rivier over te steken. In de zomer doe je dat met een ferry, in de winter rijd je over het ijs (maar is de highway gesloten). Maar wat in het tussenseizoen als het ijs smelt maar het water nog te laag staat voor de ferry? Dan kan je ofwel wachten en met je duimen draaien tot met wat geluk dagen of weken later de ferry hoera hoera aan haar tripjes begint (wat volgens de toeristische dienst uiteraard elke dag opnieuw “morgen” is), ofwel besluit je jouw geplande toer in de andere richting te doen. Wij kiezen voor de laatste optie en trekken terug in zuidelijke richting.

Nice rack

Whitehorse kennen we ondertussen al, dus we laten de stad links liggen en trekken richting het pittoreske dorpje Atlin. Een kleine omweg op onze route naar Skagway, Alaska (USA), maar absoluut de omweg waard. Zelfs in de regen maken we enkele prachtige wandelingen, zien we onze eerste (en later blijkt: enige) bever en geraken we helemaal in de ban van het echte “vanlife”. Wanneer we verder doorreizen richting Alaska, passeren we nog even bij een lokale jager wiens voorgevel met maar liefst 25 elandengeweien pronkt en ja hoor; hij is bereid er ons eentje te schenken in ruil voor een fles bier. Met behulp van wat spankabels maken we van ons busje de meest Canadese camper ooit. The Albino Moose is born.

Skinnydippen in de Preutse Staten van Amerika

De grens oversteken naar de Verenigde Staten is zo spannend als het klinkt. Ikzelf heb zelfs bij het zien van politieagenten al de neiging om mijn gordel driemaal te checken, “onschuldig te lijken” zelfs al is er niets illegaals of schuldigs te bespeuren en zenuwachtig te beginnen schuifelen en lachen. Ja hoor, grenscontrole bij de Big Bad American Wolves doet mij al helemaal nerveus worden. Laat staan als je een elandengewei in je auto hebt. Wanneer we spontaan onze paspoorten en Vega’s vaccinaties tonen, zegt de man nors “voor jullie is’t ok maar zij moet binnen komen om alles te checken”. Wat vreemd, denk en zeg ik, Vega is enkele weken geleden nog mee de grens overgekomen en dat was geen enkel probleem! Alle vaccinaties zijn in orde! Lichtelijk en voor het werk verplicht geïrriteerd maar toch met een stiekeme glimlach in één mondhoek, zegt de douanebeambte “Not the dog, HER”, terwijl hij naar Tessa wijst. Aaaah ja da’s inderdaad logischer voor haar visum. Zenuwen, weet je wel. Tess vertelt me achteraf dat zij bij douanecontroles soms zo zenuwachtig wordt dat ze ongepaste mopjes over verstopte wapens maakt, dus ik ben blij dat ze zich deze keer heeft kunnen inhouden. In Skagway doen we ons tegoed aan de lokale cuisine – vers gevangen krab en lokaal gebrouwen bier – en nemen we de ferry tot in Haines, alwaar het nationale park Chilkat ons op een prachtige hike trakteert.

We vinden een prachtige baai die ons verleidt tot een zwemmetje, al hebben we geen zwemgerief bij. We zijn in de laatste vier uur toch niemand tegengekomen dus wat baat het, nietwaar? Ja hoor, net dàn blijkt dat er nog twee wandelaars dit pad volgden. Wij schieten snel onze kleren terug aan en zeggen vrolijk goedemiddag, maar hun ongemakkelijke en haastige reactie zou haast bevestigen dat Europa toch iets minder punten scoort op de preutsheidschaal.

De weg van Haines (Alaska, VS) naar Haines Junction (Yukon, Canada) leidt ons langs prachtige meren en bergen, maar wegens tijdsgebrek besluiten we niet te veel tussenstops te maken. Drie weken later moet ik aan het werk in Whitehorse dus we willen zo veel mogelijk tijd in Alaska doorbrengen. We zetten de weg dus gestaag voort richting Fairbanks en steken nog maar eens de grens naar de VS over, met wat minder zenuwen deze keer.

Prachtig maar onverzorgd

“The 49th State” zoals Alaska zichzelf noemt, stelt ons onderweg een beetje teleur. Terwijl de Yukon prachtige natuur is en de overheid er haar best voor doet om dat ook langs de wegen zo te tonen, zo lijkt Alaska enkel te focussen op de effectieve stops. Waar Yukon de verplaatsing als een ervaring ziet, zo focust Alaska enkel op de bestemming, zo blijkt. Geen spontane stops langs de met afval bezaaide bermen, dus, maar in een trek tot de campgrounds in Delta Junction, de eindmeet van de befaamde Alaska Highway. Gelukkig zijn die eindbestemmingen dan wel weer de moeite; we vinden een prachtige state campground langs een klein meertje. We blijken de enige gekken die zo vroeg in het seizoen al aan het kamperen slaan en hebben het hele domein voor ons. Buiten de elanden gerekend, natuurlijk.

Into The Ditch

Omdat Fairbanks niet zozeer de stop waard blijkt, trekken we voort richting het beroemde Denali National Park. Net boven diens grenzen van het park loopt de Stampede Trail, een wandelweg waar je verbluffend weinig informatie over vindt terwijl daar toch net de beroemde bus van Into The Wild te vinden is. Een bewuste keuze van Tourism Alaska, zo blijkt, want elk jaar opnieuw zijn er onvoorbereide wandelaars die daar zonder water of eten naar op zoek gaan en elk jaar opnieuw kunnen de rangers een heuse reddingsactie organiseren.

Onvoorbereid zal ik Tess en mij echter niet noemen, want wij hebben een campervan vol eten en drinken en besluiten zelfs zo ver mogelijk te rijden voor we de stevig doorwinterde stapschoenen aantrekken. Ik ben ondertussen gewend aan het besturen van een busje in de Yukon/Alaska condities en Tess heeft danig wat offroadervaring om me hier en daar de nodige tips te geven, dus waterdicht plan! De bestuurder van een All Terrain Vehicle (ATV) halverwege het pad feliciteert ons met een verbaasde “Right on right on! Well carry on then!” en trots trekken wij voort. Alexander Supertramp, we will find your bus! Tenzij natuurlijk… onze tweewielaandrijving zich in een uitgedroogde rivierbedding vastrijdt.

Urenlang graven we de kiezels onder de auto weg en duwen we stokken en grotere blokken onder de wielen. Donker wordt het hier niet meer, dus wanneer het plots middernacht blijkt te zijn, kiezen we toch voor een glas wijn en een rustig dutje. De ochtend erna zetten we de graafwerken voort, meer en meer gefrustreerd door de situatie maar verbazingwekkend constructief en liefdevol naar elkaar toe (vooral mijn ouders zullen nu vast denken “Wat? Roel werd NIET boos?”. Ik vermoed zelfs dat zij door deze situatie al een stevige portie respect voor Tessa’s aanpak hebben, zelfs al hebben ze haar nog nooit ontmoet.) Poging 28, dit wordt’em, dwingen we onszelf te denken. We kijken elkaar ietwat gedemotiveerd aan en ik zie dat er weinig hoop in haar ogen overblijft. We weten allebei dat er geen andere optie is dan te blijven proberen tot we eruit geraken. Tenzij… mijn ogen beginnen te fonkelen. Nooit gedacht dat ik zo blij zou kunnen worden van het geluid van twee ATV’s die olijk aan komen tuffen en ons letterlijk uit de miserie trekken.

Omdat de weg verderop nog erger wordt en de rivier met smeltwater het pad onmogelijk maakt zo vroeg in het seizoen – inderdaad, we gaven nog niet op – besluiten we dan toch maar voor de replica uit de film te kiezen die gemakshalve in de brouwerij verderop geparkeerd staat. Een veilige optie, zo blijkt later, want de rivier is heel de zomer een dodelijk gevaar gebleven. Dan toch een fotootje bij “de” bus, zelfs met een vers getapt biertje in de hand. We trakteren onze redders op enkele biertjes en limonades (de redders Christopher en Christopher waren vader en minderjarige zoon) en samen kunnen we gelukkig al danig met het voorval lachen. Denali, here we come. Het park toch, de berg zal niet voor nu zijn.

Denali National Park and Preserve

Ben je van de oude stempel, dan zegt de naam “Mount McKinley” je misschien meer. De hoogste berg van Noord-Amerika bevindt zich in dit uitgestrekte, beschermde en gelijknamige natuurgebied. Denali dus, sinds enkele jaren terug zo genoemd naar de originele native naam die de berg kreeg voor de blanke kolonisten de berg “ontdekten” en McKinley noemden. Een prachtig park met fenomenale aandacht en respect voor het wildlife, maarrrrrr daaruit volgt… Honden niet toegelaten, zelfs niet aan de leiband.

Wij hebben geluk met de fenomenale hond die Vega is, want met wat muziek, een bakje water en de comfortabele airco maakt zij er geen probleem van om een dagje op de camper te passen. Wij maken er dus geen wild meerdaags avontuur van maar kiezen één bergtop om naar boven te knallen en op tijd terug te zijn om Vega haar avondeten te serveren. En laat die bergtop toch nog een anekdote waard zijn.

Onze tactiek is als volgt: we nemen de (verplichte) bus tot waar het ons mooi lijkt, stappen af, beklimmen een bergtop naar keuze en zorgen ervoor dat we terug aan de weg zijn om de voorlaatste bus terug te halen. Reserve en zo, je begrijpt het wel. Divide Mountain, dat wordt de berg! De beklimming gaat goed, we trekken hier en daar een fotootje of een onnozel filmpje en vangen de afdaling aan. Aangezien we ons horloge in de gaten houden en nog een stevige rivier moeten doorwaden om terug aan de weg te geraken, kiezen we voor een stevige pas bergaf. We zien enkele wandelaars aan de andere kant van de rivier springen en zwaaien maar besteden er niet te veel aandacht aan. Tourists, pfuh! Wanneer we de afdaling en de river crossing overleefd hebben, lopen de zwaaiende wandelaars ons tegemoet. “Wooaaaaaah, hoe angstaanjagend was dat?” Euh, wat? Die rivier? “Maar nee joh, toen jullie werden aangevallen door die beer!”

Ik veronderstel dat “aangevallen” een nogal dramatische woordkeuze was, maar blijkbaar had onze afdaling een beer in zijn rust verstoord en kwam die achter ons aan. De aanpak “negeer de beer en doe alsof (ahum) je niet gezien hebt dat hij twintig meter achter je loopt” lijkt echter goed te werken, want wij merkten er niets van en hebben niet eens bear spray, air horns of andere afweermethodes moeten bovenhalen.

Wrangell Saint-Elias and the Top Of The World

We vangen de weg wederom aan over de Denali Highway, een prachtige verbindingsweg tussen de nationale parken Denali en Wrangell Saint-Elias. Alwaar de Denali – hoogste berg en zo – eigenlijk helemaal zo spectaculair niet oogt vanop afstand (vast wel wanneer je ervoor staat), zo fenomenaal is de Mount St Elias en haar bergreeks wanneer je uit de vallei van de Denali Highway rijdt.

We staan ook dit laatste park toe om ons tot een eendaagse wandeling te verleiden – wederom neen, niet de hoogste berg – en trekken nadien verder richting onze langverwachte Top Of The World Highway. Een mooie afsluiter die ons terug tot in Dawson brengt en van daaruit kennen we onze weg.

Enkele bedenkingen

Overnachtingen

Een vaak voorkomend woord als je met mensen over campervans praat, is “Stealth”. De kunst om je auto zodanig te parkeren of vermommen dat mensen niet vermoeden dat er iemand in slaapt. Wel, ik zal eerlijk zijn: ik doe er zelden of nooit aan mee. Ik doe niet graag iets wat niet mag (denk terug aan het driemaal checken van mijn gordel als ik een politieagent zie) en drink al eens graag rustig een biertje of een wijntje, dus niets zo stresserend als ergens parkeren waar het niet mag en dan nog heel de avond nuchter moeten blijven voor moest iemand komen zeggen dat je verplaatsen moet. Neen, wij kozen voor deze trip ofwel voor de goedkope (of dankzij mijn tijdelijke Yukon residency zelfs gratis) campgrounds en in Alaska voor de toegelaten overnachtingsplekken die de app iOverlander ons aanraadde. Tijdens onze trip van een viertal weken kozen we slechts tweemaal voor een officiële (lees: dure) camping om dat illegale aspect te vermijden en dan haalden we er met warme douches zo goed mogelijk ons geld uit.

Low budget of RV all the way?

Wij kozen ervoor om een goedkope maar ook fijne reis te hebben. Tess en ik houden van kamperen en onze eigen potjes koken, maar net zo goed genieten we van een terrasje (wanneer dat dan al eens bestaat in de landen van “openbare alcoholconsumptie is een dikke no no”) en een gezellig restaurantje. Een gezonde middenmoot tussen “we hebben budget voorzien voor de trip” en “het is wel bijna op”, dus.

Kilometers?

Hoe hard we er ook naar uitkeken om onze geboortejaren tegen te komen op de Alaska Highway… Na ongeveer 1900 kilometer steek je de grens over naar de VS en worden de bordjes plots 1223 mile, 1224 mile. We klokken af op een trip van een stevige 5250 kilometer (mede door de omweg door eerst richting Dawson te rijden). Dus wat dat bovenstaande budget betreft? Ja, benzine is daar toch een niet te onderschatten deel van.

Nog eens?

Graag! Niet per se dezelfde tocht, natuurlijk, maar er zijn zeker nog plaatsen waar we meer tijd kunnen en willen besteden of locaties die we uit onze planning hebben moeten schrappen. Maar eerst mag Tess me gidsen in hààr huidige country of residence: Nieuw-Zeeland. Ik heb er al zin in!