Ik ben geen intensieve blogger, zoveel is ondertussen wel duidelijk. Een gepassioneerde schrijver, absoluut. Verknocht aan het in woorden gieten van ideeën. Verslaafd aan de juiste verwoording vinden om de lezer van een visie te overtuigen of op zijn minst in diens gedachtenproces bij te staan. Maar meestal zien mijn persoonlijke teksten – niet te vergelijken met de teksten in opdracht, uiteraard – het daglicht niet. Ik schrijf voor mezelf. Schep orde in de chaos. Zie het computerscherm als een gigantisch doek waarop ik als een expressieve schilder mijn ideeën, zorgen of problemen uitsmeer en klieder, om een stapje achteruit te kunnen zetten, mijn gestructureerde warboel te aanschouwen en een nieuw perspectief te ontdekken.

Een jaar op pad om jezelf te zoeken, is een fenomenale rollercoaster. Prachtige momenten, adembenemende ervaringen, maar ook teleurstelling, tranen en woede. Je kan je dus vast voorstellen hoeveel teksten en digitale brainstormsessies er ondertussen op mijn harde schijf zijn opgeslagen, die niet noodzakelijk ooit publicatie hoeven. Pas wanneer knopen worden doorgehakt, is het de moeite om iets met de digitale wereld te delen. En zo geschiedde.

België, ik kom op bezoek

Inderdaad, ik heb besloten om tijdelijk “naar huis” te vliegen. In plaats van hier te blijven uitdokteren en zelfs vechten om op welke manier dan ook in Canada te kunnen blijven tot ik de nodige documenten heb om een permanente verblijfsvergunning aan te vragen, de teleurstellingen alleen het hoofd te bieden, beslissingen alleen te moeten nemen en plannen alleen te moeten uitstippelen tot Tessa zekerheid heeft of ze me kan komen vervoegen in Canada, … Kom ik mijn laatste stappen en tests in België regelen. Een bezoekje aan m’n vaderland, om de familie en enkele vrienden een hartelijk maar laat vrolijk kerstfeest te wensen en … Tessa terug in m’n armen te hebben.

Een tijdelijke terugkeer bleek meer en meer de logische oplossing. Waarom zou ik hier “op mijnen alleen” blijven strijden voor mijn individuele verblijfsvergunning, als mijn toekomstplannen niet individueel zijn? Waarom blijf ik hier moeite doen om zo veel mogelijk bruggen stabiel te houden, als we nog samen moeten beslissen welk pad we nemen en welke bruggen we achterlaten of zelfs verbranden? Een tijdje geleden had ik me voorgenomen om voltijds te genieten van het leven. Me niet langer te laten vastzetten in een situatie waar ik me niet goed in voelde. Daarom dat ik mijn beslissing eer aandoe; ik laat me in een zulke situatie niet meer vastzetten.

Een jaar geleden besloot ik te vechten voor MIJN toekomst. Maar mijn toekomst is ondertussen niet meer hier alleen. Mijn toekomst is met dat raar blondblauw schepsel dat me in Canada kwam opzoeken, me in Nieuw-Zeeland heeft rondgeleid en met wie ik nog menig (reis)verhaal wil uitschrijven. Ik had me het doel gemaakt om pas naar België terug te keren wanneer ik m’n leven op orde had. Maar ik had me ook voorgenomen om voltijds te genieten van het leven en daar lijkt het schoentje te wringen. Hier onder de huidige omstandigheden zijn zonder Tess, wel, ik geniet er niet van. Het laatste struikelblok om die tickets huiswaarts te boeken, blijkt m’n koppige trots om een strijd “op te geven”. Nu die overtuigd is, maak ik er ineens een “blitzbezoekje” van twee maanden van.

Dat leven op orde krijgen… dat kan altijd nog. Laat me eerst al eens beginnen met dat frietje met stoofvlees.

Oh ja, Vega komt uiteraard mee!