Ik ben geen intensieve blogger, zoveel is ondertussen wel duidelijk. Een gepassioneerde schrijver, absoluut. Verknocht aan het in woorden gieten van ideeën. Verslaafd aan de juiste verwoording vinden om de lezer van een visie te overtuigen of op zijn minst in diens gedachtenproces bij te staan. Maar meestal zien mijn persoonlijke teksten – niet te vergelijken met de teksten in opdracht, uiteraard – het daglicht niet. Ik schrijf voor mezelf. Schep orde in de chaos. Zie het computerscherm als een gigantisch doek waarop ik als een expressieve schilder mijn ideeën, zorgen of problemen uitsmeer en klieder, om een stapje achteruit te kunnen zetten, mijn gestructureerde warboel te aanschouwen en een nieuw perspectief te ontdekken.
Categorie: canada
Da kan. Alles kan. Alaskanada.
Met een conservatief boeketje bloemen, een iets minder conservatieve ludieke boodschap op een groot stuk karton voor het gênante effect, een stevige krop in mijn keel en vooral twee stapschoenen naar welke alle moed gezakt is, wacht ik haar op in de luchthaven van Whitehorse, Yukon. “Bloemen?” zegt ze groggygejetlagd, “wat moet ik dààrmee?”
Het harde leven van een werkmens
Hoe langer ik stil bleef op mijn blog, hoe meer stress het me bezorgde. “Je gaat zoveel te vertellen hebben! Hoe ga je daar in godsnaam aan beginnen?” En uiteraard was de meest logische oplossing dan gewoon: niet. Foei Roel, foei.
De M van Moltenbajk en Monoski
Zienderogen verdwijnt de sneeuw hier in de Yukon Territory. Steeds meer komen de paadjes vrij die urenlang plezier garanderen op het stalen ros. En toch is het ondertussen slechts anderhalf uur rijden tot een prachtige bergpas waar ik me zelfs eind april nog aan prachtige toerski-avonturen kan wagen. Al is het aangeraden om geen ski kwijt te spelen in de afdaling.
Over kannibalisme en tattouages
Ik mag van geluk spreken dat een regelmatige update van de reisblog geen vereiste is in het nomadenleven. Hoog tijd om jullie nog eens op de hoogte te brengen van mijn doldwaze avonturen in The Yukon!
Looking for the light
Het is gebeurd, we zijn tegoei vertrokken. Nog enkele dagen halt gehouden op de oprit van via-via-familie in Edmonton, maar nu zijn Vega en ik écht aan de rit richting Whitehorse, Yukon begonnen. Lees verder “Looking for the light”
Roel "Cas" Goris 