Akke akke tuutuut, weg zijn wij! Na twee jaar radiostilte op deze blog, is er eindelijk weer een nomadisch verhaal om te delen. Eerste hoofdstuk in het nieuwe avontuur: Polen.
Lees verder “On the road again”Mijn gedachtegang
Copywatte?
Het coronavirus heeft de wereld in haar macht. Ik als reislustige, schrijvende avonturier zonder vaste woonplaats, pas de #blijfinuwkot niet in het Canadese Yukon toe maar in de Belgische logeerkamer van het ouderlijk huis. De opgelegde rusttijd wordt productief benut door wat meer op copywriting in te zetten. Maar wat is dat nu eigenlijk?
Een frietje met stoofvlees en mayonaise
Ik ben geen intensieve blogger, zoveel is ondertussen wel duidelijk. Een gepassioneerde schrijver, absoluut. Verknocht aan het in woorden gieten van ideeën. Verslaafd aan de juiste verwoording vinden om de lezer van een visie te overtuigen of op zijn minst in diens gedachtenproces bij te staan. Maar meestal zien mijn persoonlijke teksten – niet te vergelijken met de teksten in opdracht, uiteraard – het daglicht niet. Ik schrijf voor mezelf. Schep orde in de chaos. Zie het computerscherm als een gigantisch doek waarop ik als een expressieve schilder mijn ideeën, zorgen of problemen uitsmeer en klieder, om een stapje achteruit te kunnen zetten, mijn gestructureerde warboel te aanschouwen en een nieuw perspectief te ontdekken.
Da kan. Alles kan. Alaskanada.
Met een conservatief boeketje bloemen, een iets minder conservatieve ludieke boodschap op een groot stuk karton voor het gênante effect, een stevige krop in mijn keel en vooral twee stapschoenen naar welke alle moed gezakt is, wacht ik haar op in de luchthaven van Whitehorse, Yukon. “Bloemen?” zegt ze groggygejetlagd, “wat moet ik dààrmee?”
Het harde leven van een werkmens
Hoe langer ik stil bleef op mijn blog, hoe meer stress het me bezorgde. “Je gaat zoveel te vertellen hebben! Hoe ga je daar in godsnaam aan beginnen?” En uiteraard was de meest logische oplossing dan gewoon: niet. Foei Roel, foei.
De M van Moltenbajk en Monoski
Zienderogen verdwijnt de sneeuw hier in de Yukon Territory. Steeds meer komen de paadjes vrij die urenlang plezier garanderen op het stalen ros. En toch is het ondertussen slechts anderhalf uur rijden tot een prachtige bergpas waar ik me zelfs eind april nog aan prachtige toerski-avonturen kan wagen. Al is het aangeraden om geen ski kwijt te spelen in de afdaling.
Roel "Cas" Goris 